Bosque de Wistman
| ||||
| Tipo | bosque  | |||
|---|---|---|---|---|
| Localización | ||||
| División administrativa | Reino Unido | |||
| Localización | Dartmoor (pt)  | |||
| ||||
| Bañado por | West Dart River (en) | |||
| Características | ||||
| Sitio de especial interese científico | ||||
O bosque de Witsman, en inglés Wistman's Wood é unha das tres carballeiras de grande altitude en Dartmoor, Devon, Inglaterra.
Xeografía
[editar | editar a fonte]O bosque atópase a unha altitude de 380–410 metros no val do río West Dart preto de Two Bridges,[1] na referencia da cuadrícula SX612772.[2]
A fonte do Devonport Leat, nun vertedoiro do río West Dart, está xusto ao norte do bosque.[3]
Estado de conservación
[editar | editar a fonte]Esta é unha das carballeiras máis altas de Gran Bretaña e, como un exemplo destacado de carballos nativos das terras altas, foi seleccionada como Lugar de Especial Interese Científico en 1964.[2] Tamén é un sitio NCR e forma parte da Reserva Natural Nacional de bosque de Wistman. A madeira tamén foi un dos motivos principais para a selección da Área Especial de Conservaciónde Dartmoor.[4]
As outras dúas carballeiras de grande altitude de Dartmoor son Black Tor Copse no río West Okement no norte e Piles Copse no río Erme no sur.[5] [6]
Descrición
[editar | editar a fonte]A carballeira está dividida en tres bloques principais (North, Middle e South Groves ou Woods), que abarcan en total unhas 3,5 hectáreas (8,6 acres).[1] Estes ocupan a ladeira protexida do val, orientada ao suroeste, onde se expón un banco de grandes pedras graníticas ("clatter") e acumuláronse bolsas de solos de terra parda, ácidos de drenaxe libre. Arbustos adicionais de matogueira esténdense máis aló do corpo principal do bosque, o que suxire que orixinalmente se estendía pola totalidade dos clatter na ladeira do outeiro. Na actualidade, as pedras de granito fóra do bosque principal está cuberto de foxos, arándos e ocasionalmente toxeiras.[7]
Wistman's Wood é propiedade do ducado administrativo de Cornualla[1] e foi xestionado desde 1961 en virtude dun acordo de reserva natural co Nature Conservancy Council, English Nature e Natural England. O bosque non ten unha xestión activa, pero moitas persoas visitan o lugar a pé (accedendo na súa maioría ao extremo sur de South Wood), e o gando e as ovellas teñen acceso libre onde o terreo o permite, fóra dun pequeno recinto vallado en South Wood.
Flora
[editar | editar a fonte]As árbores dentro da madeira son principalmente carballos pedunculados, con capudre ocasional, e uns poucos acivros, estripeiros, abeleiras e salgueiros.[1] Os carballos distínguense polo seu hábito anano, e raramente alcanzan máis de 4,5 metres (15 ft) en altura vertical total. As árbores tamén desenvolveron formas moi contorsionadas con troncos procumbentes, e as súas ramas principais tenden a estar sobre ou entre as rochas do chan do bosque. Algunhas árbores alcanzan de 6 to 7,6 metres (20 to 25 ft) en altura; estes tamén adoitan ter troncos máis verticais e coroas espalladas.[7]
As ramas das árbores están tipicamente adornadas cunha variedade de musgos e liques epífitos e, ás veces, por especies sensibles ao pastoreo como a arandeira e o polipodio (fento dos valos).[1] O hábito horizontal dos troncos e extremidades permite que se acumulen restos orgánicos e humus sobre eles, favorecendo o crecemento extenso das plantas vasculares epífitas. Estes ocorren nunha variedade moito maior que noutros bosques británicos; ademais do polipodio, que é a epífita rexistrada máis común, e do arando, inclúense moitas das mesmas especies que se atopan no chan forestal.[7]
No chan, os cantos rodados adoitan estar cubertos por liques e manchas de musgo -as especies frecuentes inclúen Dicranum scoparium, Hypotrachyna laevigata, Rhytidiadelphus loreus e Sphaerophorus globosus- e, onde se acumulou o chan, crecen parches de prados ácidos uceiras, nébodas e acedas. En lugares protexidos do gando, atópanse plantas sensibles ao pastoreo, como a alazeira, a arandeira, o xunco e a silva brava. Unha franxa de fentos rodea gran parte do bosque, demarcando a extensión dos solos de terra marrón (humus).[1] O bosque alberga aproximadamente 120 especies de liques.[8]
Fauna
[editar | editar a fonte]O bosque de Wistman é o fogar dunha grande diversidade de mamíferos, aves e réptiles, en particular dunha gran poboación de víboras.[1]
Historia
[editar | editar a fonte]Wistman's Wood foi mencionado por escrito durante centos de anos. É probable que sexa un resto do bosque antigo que cubría gran parte de Dartmoor c. 7000 a.C., antes de que os cazadores/recolectores mesolíticos o despexasen ao redor do 5000 a.C.[1] Os rexistros fotográficos e outros mostran que a carballeira cambiou considerabelmente desde mediados do século XIX; ao mesmo tempo, as condicións climáticas tamén se fixeron máis cálidas en xeral.[9] [10] Durante este período, os carballos máis vellos pasaron dunha forma raquítica/semiprostrada a unha forma máis ascendente, mentres que se desenvolveu unha nova xeración de carballos rectos e dun só talo. Os carballos máis vellos parecen ter entre 400 e 500 anos de idade, e orixináronse dentro dunha carballeira en dexeneración que sobreviviu en forma de mato durante dous séculos de clima frío.[1] Arredor do 1620 estas árbores vellas foron descritas como "non máis altas do que un home pode tocar coa cabeza". A altura das árbores aumentou algo a mediados do século XIX, e durante o século XX duplicouse aproximadamente (en 1997 a altura máxima e media das árbores andaba polos 12 e 7 m respectivamente).[10] Ademais, unha vaga de carballos novos marxinais xurdiu despois do 1900, duplicando aproximadamente a superficie de bosque. Parte das evidencias destes cambios provén dunha parcela de vexetación permanente situada no extremo sur de South Wood. Este é o bosque máis antigo coñecido deste tipo en Gran Bretaña, cunha pequena parte rexistrada por R. Hansford Worth en 1921.[11]
A Buller Stone, unha pedra ao leste do bosque, conmemora un intento en 1866 de datar as árbores, cando Wentworth Buller (con permiso do Ducado) tallou un carballo. Estimouse que tería 168 anos.[1]
Mitos, arte e literatura
[editar | editar a fonte]A carballeira foi inspiración de numerosos artistas, poetas e fotógrafos. Aparece en centos de relatos do século XIX. Unha tradición sostén que foi plantada por Isabella de Fortibus (1237–93).[1]
O bosque é descrito en detalle e reflectido como un punto de grande interese en The Tree (1978), un ensaio sobre naturalismo do novelista inglés John Fowles.
O nome de Wistman's Wood pode derivar da palabra dialectal "wisht", que significa "eerie/estraño"[12] ou "pixie-led/encantado".[13] A lendaria cazaría salvaxe en Devon, cuxos sabuesos do inferno son coñecidos como Yeth (Heath, calor) ou Wisht Hounds no dialecto de Devonshire, está particularmente asociado co bosque de Wistman.[14]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 "Twisted oaks and tales on the trail of Devon's pygmy forest". Financial Times. 19 de xuño 2015.
- ↑ 2,0 2,1 "Wistman's Wood SSSI". "Designated Sites View – Naturalengland.org. "View citation" para acceder á cita (arquivo PDF).
- ↑ 50°34′49″N 3°57′43″O / 50.5802, -3.9620 Comeza en Devonport Leat preto do bosque de Wistman
- ↑ Dartmoor SAC web page http://jncc.defra.gov.uk/ProtectedSites/SACselection/sac.asp?EUCode=UK0012929 Arquivado 15 de maio de 2019 en Wayback Machine.
- ↑ Trust, Woodland. "Black-a-Tor Copse NNR". Woodland Trust (en inglés). Consultado o 2022-08-28.
- ↑ Hemery, Gabriel (2011-08-23). "Piles Copse - extreme oak woodland". Gabriel Hemery (en inglés). Consultado o 2022-08-28.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Tansley, A.G., The British Isles and their Vegetation, Volume 1. Cambridge University Press, Cambridge, 1965. Páx. 299–302.
- ↑ "Wild Month. BBC Wildlife.". Novembro de 2018. pp. 6–7.
- ↑ Proctor, M.C.F., Spooner, G.M. and Spooner, M. 1980. Changes in Wistman's Wood, Devon: photographic and other evidence. Transactions of the Devonshire Association for the Advancement of Science Volume 112, Páxinas 43–79.
- ↑ 10,0 10,1 Mountford, E,P., Backmeroff, C.E. and Peterken, G.F. 2001. Long-term patterns of growth, mortality, regeneration and natural disturbance in Wistman’s Wood, a high altitude oakwood on Dartmoor. Transactions of the Devonshire Association for the Advancement of Science Volume 133, Páxs. 231–262.
- ↑ Christy, M. and Worth, R.H. 1922. The ancient dwarfed oak woods of Dartmoor. Transactions of the Devonshire Association for the Advancement of Science Volume 54, Páxs. 291–342.
- ↑ Westwood, Jennifer (1985), Albion. A Guide to Legendary Britain. Pub. Grafton Books, Londres. ISBN 0-246-11789-3. P. 32.
- ↑ Hemery, Eric (1983). High Dartmoor. High Dartmoor. Londres: Robert Hale. pp. 454–455. ISBN 0-7091-8859-5.
- ↑ Westwood, Jennifer (1985), Albion. A Guide to Legendary Britain. Pub. Grafton Books, Londres. ISBN 0-246-11789-3. P. 155 – 156.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Bosque de Wistman  |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Spooner, G. M.; F. S. Russell, F. S., eds. (1967). Worth's Darmoor. pp. 74–83. ISBN 0715351486.